Macierzyństwo: wyobrażenia vs. rzeczywistość

Przychodzi taki moment w życiu każdej matki, kiedy orientuje się, że została oszukana. Że mimo obietnic, nie stąpa po tęczy wysypanej brokatem ani nie pluska się w macierzyńskiej satysfakcji wypełnionej kolorowym confetti. Co ciekawe, tych momentów jest nawet kilka. Więc nawet jeśli przy pierwszym nie zorientuje się, że coś nie gra. To każdy kolejny przybliżać ją będzie do kołatającej od pierwszych dni życia dziecka myśli: co tu się odjaniepawla!?

Spacery

Każda świeżo upieczona matka z niecierpliwością czeka na pierwszy spacer z maluszkiem. W końcu nie raz widziała inne kobiety przechadzające się po parku: w jednej ręce trzymały kawę w drugiej zaś, z uśmiechem na ustach, prowadziły lekko sunący po parkowych uliczkach wózek. Czasem przysiadały na ławce i wyciągały książkę. Ale nie po to, żeby dogrzebać się do pieluchy. One tę książkę czytały! Kiedy natomiast zbliżała się pora karmienia, niespiesznie wracały do domu.

A potem na spacer wyszłam ja. Już same przygotowania do wyjścia zakrawały o te na wyprawę na Mount Everest. Po 20 minutach nierównej walki, zapocona wyłoniłam się z domu, uprzednio ubrawszy maluszka, siebie i starszaka w zimowe odzienia. Nie miałam pojęcia, że zima potrafi odebrać mi godność w tak banalny sposób. Po wyjściu było już tylko gorzej. Wracałam po kilkunastu minutach z dzieckiem zamiast kawy w jednej ręce, bo akurat moje nie czytało zaleceń o karmieniu co trzy godziny, a rozbieranie się przy -10 stopniach nie wydawało się zbyt atrakcyjne. Drugą pchałam wózek, a za mną snuł się płaczący starszak zawiedziony, że z placu zabaw nici. I to akurat jest lepsza wersja wydarzeń. W gorszej: płaczący maluch wydzierał się wózku, a ja z synem na rękach pchałam go w pocie czoła. Z przewieszonym przez ramę rowerkiem biegowym. Oraz hulajnogą. Bo przed wyjściem decyzja odnośnie tego co dziś się przyda bardziej była niemożliwa do podjęcia. Żeby było jasne: książki nawet nie wzięłam ze sobą. W końcu to moje drugie dziecko. Przy pierwszym nie byłam jeszcze taka doświadczona…

Wózek

Jeśli spacery, to i wózek a z nim nieodzownie związany kosz na niezbędne rzeczy takie, jak butelka wody, pieluchy, ubranie na zmianę, książką czy przekąski. Wszystko pieczołowicie poukładane, dostępne na wyciągnięcie ręki, tak, żeby w mgnieniu oka znaleźć potrzebną rzecz. W matczynej, naiwnej wyobraźni, rzecz jasna.

Okazuje się bowiem, że kosz jest jak damska torebka, w której znajdzie się miejsce na wszystko. I oprócz wyżej wspomnianych rzeczy, z powodzeniem mieści się tam jeszcze kilogram ziemniaków, pół arbuza, jabłka, pieluchy i proszek do prania. A także dodatkowa kurtka dla matki i wszystkich obecnych dzieci, parasolka, cieplejszy kocyk i folia przeciwdeszczowa. W końcu pogoda taka kapryśna w tym… stuleciu. Można też wygrzebać widelec, łyżeczkę i pojemnik po jedzeniu. Niestety, już pusty. A także nosidło albo chustę, bo wiadomo jak jest. Nagle więc zamiast wózka i maluszka, matka pcha pół sklepu i 1/4 szafy o niebagatelnej wadze 35 kilogramów. Dziwnym trafem, potrzebna pilnie rzecz jest zawsze na samym dnie. Zawsze. Ale, ok. I to matka weźmie na klatę. Szkoda tylko, że akurat winda jest w renowacji. Od roku.

Maaamaaaaaaa

Kolejną pułapką jest pierwsze wypowiedziane słowo. Ja z ogromną niecierpliwością czekałam na pierwsze sensownie złożone sylaby mojego syna. Oczywiście, nie na jakiekolwiek, a te najważniejsze. Te, które scalą nas na zawsze, umocnią nasze więzi na kolejne lata. Wyrazu mama dopatrywałam się więc w każdej niewyraźnej zbitce głosek. Jednak kiedy padło jednoznacznie, tak, że nie miałam wątpliwości, niebo się rozstąpiło, do oczu napłynęły mi łzy, a serce wypełniła ogromna radość. Oto ja – mama w pełni tego słowa znaczeniu.

Teraz słowo mama słyszę 257 razy na dzień. Mamo, maaamo, mamusiuuuuu wypowiedziane nierzadko bez potrzeby. Bo akurat jest nudno. Albo jako przerywnik w zdaniu. Albo brakuje słowa. Albo cokolwiek. Dorośli w takich sytuacjach wspomagają się przekleństwami, dzieci słowem mama. Słusznie. Chyba… Dziś jestem mądrzejsza o jedno dziecko. Dlatego też przy córce na pierwsze słowo cierpliwie poczekam… Popatrzę… Co nieco podpowiem… Delikatnie zainsynuuję… Niech pierwszym słowem tym razem będzie tata. Może wtedy na 257 wypowiedzianych w ciągu dnia mamo, jako pierwsze, chociaż 4 razy padnie tato. Wiadomo, że nie, ale pomarzyć zawsze można.

Łóżko

Nic tak nie pozbawia złudzeń jak dziecięce łóżeczko. Gdyby rodzice wiedzieli, że będzie ono służyć jako graciarnia albo składzik, nie przywiązywaliby aż takiej wagi do jego wyglądu. Ani do wypełnienia materaca. Dla dziecięcych ubranek, pieluch i zabawek nie ma najmniejszego znaczenia czy będzie ono kokosowe czy piankowe. Wsio ryba.

Przy pierwszym dziecku byłam przekonana, że dzieci śpią w swoich łóżeczkach. Mieliśmy więc jedno w osobnym pokoju (osobnym!) oraz drugie w postaci dostawki do łóżka w sypialni. Dość optymistyczne założenia biorąc pod uwagę, że finalnie wylądowaliśmy wszyscy w jednym. Dobrze, że chociaż w miarę dużym. Przy drugim dziecku z jednej strony zmądrzeliśmy, ale z drugiej skrzętnie wyciągnęliśmy wnioski ze zdobytych doświadczeń: nadal śpimy więc w jednym łóżku. I wprawdzie łóżeczko sobie odpuściliśmy, ale na dostawkę się skusiliśmy. Tak, jak poprzednim razem, świetnie sprawdza się jako składzik.

Myślicie, że wyczerpałam temat? Skądże! Po prostu dozuję informacje na wypadek jakby wpadła tu jakaś przyszła mama. Niech też zazna smaku prawdziwego macierzyństwa 🙂 Wszystkiego najlepszego dla nas, drogie mamy 🙂

Zdjęcie wykonane przez Piżmak Studio pochodzi z sesji dla Ładne Bebe.

Dodaj komentarz